Een verhaal met een korreltje zout..

Wat een cliffhanger in het vorige reisverhaal he.. Met maar een dagje vertraging zijn we Potosi uitgekomen. Maar dit ging niet zomaar. Een buskaartje kon de volgende dag nog steeds niet gekocht worden, dus ondernemend als wij zijn besloten we om maar gewoon naar de eerste blokkade te gaan. De blokkade bestond uit twee vrachtwagens die dwars over de weg geparkeerd stonden. Een paar honderd meter achter deze blokkade stonden enkele minivans die ons voor een natuurlijk veel te hoog bedrag naar Uyuni wilden brengen. Maar hadden we een andere keus? Eigenlijk niet. In plaats van over de geasfalteerde weg namen wij nu een alternatieve route door de bergen (om de andere twee blokkades te vermijden). Door de alternatieve route kregen wij toch een beetje waar voor ons geld. Omringd door bergen en lama's reden wij langs en door een beekje richting Uyuni, het dorpje dat vooral bekend staat vanwege haar zoutvlaktes. 

Het bezoeken van de zoutvlaktes kan op verschillende manieren en wij besloten om een driedaagse tour te doen waarbij wij zouden eindigen in San Pedro de Atacama. Zaterdagochtend stond de jeep klaar en zo gingen wij met een Engels sprekende guide en twee jonge stelletjes op pad. De eerste stop was bij de restanten van de eerste stoomlocomotief van Bolivia. Deze locomotief vervoerde zilver en mineralen uit de bergen naar Chili, totdat die vervangen werd door een moderne dieseltrein. De oude locomotief werd door de lokale bewoners leeggeroofd waardoor er een ware treinbegraafplaats ontstaan is. Terug in de jeep vervolgden wij onze weg richting de zoutvlaktes. De spierwitte ondergrond heeft veel weg van een vers pak sneeuw in de Alpen. Met de weerkaatsende zon is een zonnebril noodzakelijk om dit bijzondere landschap waar te kunnen nemen. Ronald, onze vriendelijke guide, nam ons vervolgens mee naar de beste plek voor enkele funny pictures. Het werd snel duidelijk dat Ronald een ervaren tourguide is, want met een aantal aanwijzingen bracht hij ons in verschillende posities die fantastische foto's opleverden. Wat de foto's zo leuk maakten, was het perspectief wat erin terug te zien was. Zo was Bob voor de eerste en laatste keer in zijn leven (veel) groter dan Sjors. Na de fotoshoot stond met Cactus Island de volgende stop op het programma. Dit 'eiland' ligt middenin de zoutvlaktes en staat vol met cactussen tot wel 8 meter hoog. Dit bergachtige eiland geeft een prachtig uitzicht over de zoutvlaktes. Ook zagen we twee ballonnen voorbij vliegen. Hoorden de een tegen de ander zeggen: 'He pas op! een cactussss...' Aldus een van de vele flauwe grappen van Sjors. Daarna moesten we haast maken voor de laatste stop van de dag; de zon die langzaam achter de horizon verdwijnt en een paarsroze vloed die zich over de zoutvlaktes verspreid. Nadat de zon onder was gegaan, koelde het ook direct erg af. Tijd om dus naar het hostel te gaan voor de eerste overnachting. Het was niet zomaar een hostel, alles in dit hostel is namelijk van zout gemaakt.

Na een koude nacht vertrokken we de volgende ochtend om de bijzondere meren in deze omgeving te ontdekken. De zoutvlaktes lieten we achter ons en het landschap veranderde in een ruwe bergachtige omgeving. Uitbarstingen van de omliggende vulkanen en de factor wind hebben de omgeving spectaculair veranderd. De lava rotsen hebben de gekste vormen aangenomen. Ronald en zijn jeep brachten ons naar de het meer waar wij onze eerste wilde flamingo zouden spotten. Dit werd de eerste van de vele duizenden flamingo's die kleur geven aan dit gebied. Als echte rangers hielden wij de natuur goed in de gaten wat het spotten van enkele wilde vossen, struisvogels en bikunia's opleverde. Opvallend is dat de omgeving hier in enkele momenten kan veranderen, zo waande wij ons na de zoutvlaktes en de meren ineens in de woestijn. Vanuit dit punt hadden we zicht op de regenboogbergen. Door de aanwezigheid van zilver en andere mineralen kleuren de bergen rood, wit, zwart, geel, groen en bruin. Op een hoogte van 4500 meter brachten we onze tweede nacht door, de hoogte zorgde ervoor dat het hier afkoelde tot wel -10 's nachts. Bibberend stapte we de volgende ochtend om 5 uur in de jeep om enkele geisers met zonsopgang te bezichtigen. Gelukkig konden we al snel onze zwembroek aantrekken om ons op te warmen in een hotspring. Helaas moesten de daar ook weer een keertje uit.. Waarna we opnieuw bibberend de jeep instapte. Met een groen en rood meer, die zo kleuren vanwege de aanwezige mineralen, en de nodige flamingo's kwam er een eind aan onze trip op de grens met Chili. In Chili bereikten wij het zuidelijkste puntje van onze reis; San Pedro De Atacama!

Het knusse San Pedro bracht ons de nodige warme zonnestralen en eindelijk weer eens een goed bord eten, na dagen urenlang op draadjesvlees te hebben moeten kauwen. Sommigen deed dit denken aan vroeger.. San Pedro is beroemd om zijn sterren, want doordat San Pedro in de woestijn en achter hoge bergen ligt is dit de beste plek op aarde om onze hemellichamen te bewonderen. Geen wolkje staat een blik op de sterren in de weg en door de telescopen keken we naar de lichten boven ons. Helaas zorgde het felle licht van de bijna volle maan en een ongeïnteresseerde gids ervoor dat we toch net iets minder van al het moois konden genieten. Na het horen van niet al te beste voetbaluitslagen uit Nederland besloten we onze training maar snel op te pakken met een fikse mountainbike tour naar Valle de la Luna. Zoals de naam al doet vermoeden lijkt deze vallei op een maanlandschap, maar in tegenstelling tot de gewichtloosheid op de maan was deze tocht stukken zwaarder!

De tijd vliegt en de weg terug omhoog is begonnen. Een lange reis zal ons brengen naar Arequipa, wat ligt in ons eerste land van bestemming Peru. Nog maar een klein weekje te gaan..

Wist je dat..
- de zoutvlaktes een oppervlakte hebben van 12.000 vierkante kilometer? 
- cactussen maar maximaal 1 centimeter per jaar groeien?
- sterren verschillende kleuren licht uitstralen? (Rood, geel en blauw bijvoorbeeld, kijk maar eens goed!)