Balanceren op het randje van de afgrond..

Ten eerst willen we jullie even bedanken voor alle leuke reacties die we krijgen, dat maakt het schrijven een feestje!

Onze eerste stapjes in Bolivia werden ook echt stapjes. Na weer een nachtbus en klappertandend wakker te zijn geworden, werden we met een busje vlakbij de Boliviaanse grens gedropt. Twee stempeltjes en we mochten langs de lange rij wachtenden met onze tas op onze rug de grens overlopen. Zelfs op de basisschool was dit moeilijker, toen moest er bij de oversteek nog wel eens gekropen of gehinkeld worden, maar hier kwam zelfs geen fouillering aan te pas. Daar hadden we toch iets meer van verwacht..

In Bolivia zochten we het kleine plaatsje Copacabana op. Een stadje gelegen aan het Titicacameer, wat het hoogst bevaarbare meer van de wereld is. Overdag lijkt het op een tropisch oord, maar wanneer de zon verdwenen is kan het hier ijskoud worden. De eerste avond ondervonden we dit al snel en bibberend scoorden we de 'mooiste' en meest warme jassen die we konden vinden. Tegenwoordig noemen we onszelf ook wel de 2 Michelinmannetjes..

In Copacabana viel direct op dat niet alleen het christelijk geloof, maar ook het geloof in Pachamama, oftewel Moeder Aarde, hier centraal in het leven staat. Op de heilige berg van Copacabana komen mensen van heinde en ver om Jezus te vereren met bloemen, kaarsen en andere versieringen. Daarnaast voeren verschillende 'medicijnmannen' rituelen uit om je geest en ziel te reinigen. Benodigheden om uw ziel te reinigen: u neemt 1 medicijnman, 1 fles bier (633 ml), een paar flinke handen confetti en 1 pakje rotjes. De medicijnman schudt het bier en zorgt voor een spuitende straal, hierna neemt hij zelf nog een grote teug. De rest volgt braaf zijn voorbeeld. Het idee hierachter is 'een beetje voor jezelf en een beetje voor Pachamama'. Na nog wat flinke teugen, het gooien van confetti en het eindigen met wat flinke knallen ben je helemaal gereinigd van al je zonden. Dit ritueel werd trouwens niet alleen gebruikt voor mensen, maar ook voor voertuigen! Mooie versierde voertuigen stonden rijen dik te wachten om bij de tempel ingezegend te worden voor een veilige rit. Wat wij van het ritueel vonden? Verspilling van het bier, maar die medicijnman heeft een aardige baan! 

De volgende dag namen we de boot het Titicacameer op om het eiland Isla del Sol te bezoeken. Hier zijn overblijfselen van het Inka tijdperk te vinden en het haast onbewoonde eiland biedt de perfecte spot voor mooie vergezichten over het Titicacameer. 'S middags bij terugkomst stond de bus alweer op ons te wachten om Copacabana achter ons te laten en te vertrekken naar La Paz, want er is nog zoveel meer te zien!

De vele en verre reizen, de korte gebroken nachten en de vele indrukken eisen ook bij deze twee topsporters hun tol (Of zijn we toch niet zo fit als we denken..). Vandaar dat in La Paz gekozen werd om twee rustdagen in te plannen. Het Loki hostel bood hiervoor de perfecte plek. Dagen vullen met eens lekker uitslapen, pingpongen, biljarten, kaarten, dobbelen en beerpongen gingen ons prima af! De opgedane energie hadden we hard nodig, want de volgende dag maakte wij ons op om met de mountainbike van de Death Road af te sjezen. The deadliest road in the world dankt zijn naam aan het feit dat er de meeste verkeersslachtoffers vallen. Na een nipje pure alcohol (96%) en een beetje over onze mountainbike, zou Pachamama ons beschermen.

Met de start op 4700 meter hoogte zouden we afdalen naar slechts 1500 meter. De eerste meters met onze mountainbike en onze hippe outfit verliepen nog wat onwennig. De afdaling begon namelijk over een slingerende geasfalteerde weg waar soms wel snelheden van dik 65 kilometer per uur werden behaald. Als er dan plots een gat in de weg opduikt, is dat best even schrikken! Het advies? Goed je stuur vasthouden.. Hierna volgende een 34 kilometer lange rotsachtige afdaling over een smalle weg met een honderden meters diepe afgronden. De nodige mensen zijn juist hier naar beneden gestort, voorzichtigheid was geboden. Zonder schrammen, botbreuken, open wonden of uit het ravijn getakeld te moeten worden, maar met veel adrenaline in ons lichaam kwamen wij veilig onderaan de Death Road in de jungle terecht. Het wereldberoemde 'I survived the Death Road' t-shirt werd in ontvangst genomen en dit werd gevierd met een welverdiende duik in het zwembad!

Na weer eens de Lonely Planet erbij gepakt te hebben, besloten wij om een bezoek te brengen aan Cochabamba. De derde stad van Bolivia zou een ware studentenstad moeten zijn, de ideale plek om opnieuw een Independence Day te vieren. Op 6 augustus 1825 werd Bolivia als laatste Zuid-Amerikaanse land onafhankelijk en ook zij pakken dit jaarlijks groots uit. Hoge verwachtingen kunnen ook leiden tot grote teleurstellingen. Helaas was dit voor Cochabamba het geval. Met slecht eten, weinig bezienswaardigheden (op het grootste beeld van Jezus ter wereld na) en als enige twee gringos in town lieten wij Cochabamba snel achter ons en vervolgde onze reis naar de hoofdstad van Bolivia: Sucre. Hoewel het de officiële hoofdstad is, heeft het meer weg van een knus en gezellige dorpje, met als middelpunt Plaza de Mayo 25. Na een eigen walking tour door Sucre, besloten wij de dag erop dat het weer tijd was voor wat fysieke arbeid. Voor nog geen anderhalve euro werkten wij een lekkere fullbody training af, gevolgd door een paar potjes poolen. 

Het mooie aan backpacken is, is dat je per dag je plan kunt wijzigen en zo geschiedde het ook. Op de weg naar  Uyuni ligt namelijk Potosi, een waar mijnersdorp. Het grootste gedeelte van de inwoners werkt in de mijnen of voorziet toeristen van tours door deze mijnen. Volledig aangekleed als mijnwerker, met laarzen, pak, helm en bijhorende hoofdlamp, nam Wilson ons mee de mijn in. Na in de eerste meters keer op keer ons hoofd gestoten te hebben (lees: ezels), manoeuvreerde we ons door de smalle schachten. Ook diep in de mijnen wordt een ritueel met pure alcohol, lokale sigaretten en kleurrijke slingers uitgevoerd. Dit gebeurt alleen wel in samenzijn van Tio, de duivel van de onderwereld. Samen met Tio dronken en rookten wij op onze veiligheid, geluk en gezondheid!

Tijdens onze tour kwamen wij helaas geen enkele mijnwerker tegen. Dit heeft alles te maken met de huidige stakingen van de mijnwerkers tegen de hoge belastingen die de overheid eist. Ook wij ondervonden de gevolgen van deze staking. Door de aangelegde blokkades op de weg rijdt er niks van en naar Potosi, waardoor wij opgesloten zitten in dit kleine stadje...

Wist je dat..
- de laatste staking van de mijnwerkers maar liefst 27 dagen geduurd heeft?
- 1 euro gelijkstaat aan 7,36 BOB (Boliviaanse Bol)?
- het in Bolivia 's nachts kan vriezen?
- ..Bob, na uren training, voor het eerst Sjors heeft verslagen met tafeltennissen en dat het niet bij dat ene potje gebleven is..?